Ang Pinakamabigat na Umaga ng Aking Pagtuturo

 Ma’am Carla… Patay na po si Patricia…

Sino’ng Patricia?

Consulta po…

Ha?! (tulala ng ilang minuto)

Umaalingawngaw ang katahimikan pagpasok ko sa kwarto. Mabigat ang puso. Mabigat ang mga paa ko na pumunta sa harap ng klase para batiin sila. Ni hindi ko na nga yata nagawa pang batiin sila. Hindi ko mabuksan ang class record ko para mag roll call. Hindi ko rin kayang makita ang pangalan niya sa listahan.

Bakante ang upuan niya. Tahimik ang lahat. Walang umiimik. Mabigat na panimula sa araw na ‘to. Ni hindi ko matanong ang mga kaklase niya sa tunay na dahilan ng mga pangyayari. Ang tanging hiniling ko na lamang sa kanila ay maglaan ng ilang minuto upang alalahanin si Patricia.

Alas-sais ng umaga. Handa na ako sa unang klase ko nang may lumapit na grupo ng mga bata upang ipaalam sa akin ang balitang gigimbal sa buong Grade 7 sa araw na ‘to. ‘Di ako sanay na tawagin ang mga estudyante ko sa pangalan, kaya hindi agad tumatak sa’kin kung sino ang tinutukoy nilang ‘Patricia’. Bigla akong nanghina nang tuluyang malaman kung sino ang tinutukoy nila. Si Consulta pala ‘yun. Siya pala…

Bago sa akin ‘to. Marami na rin akong naging estudyante na lumisan na sa mundong ‘to, pero hindi habang hawak ko sila. Ngayon lang ‘to, ngayon lamang may nawala habang nasa pangangalaga ko sila. ‘Di ko tuloy alam kung ano ang dapat maging reaksyon. Nagimbal ang mundo ng mga kaguruan nang ibinalita ko sa kanila, parehong-pareho sa naging reaksyon ko.

Parang noong nakaraang linggo lang nung huli ko siyang nakita, may dinaramdam na pala siya. Alam naming lahat ang kondisyon niya, mahina ang kanyang puso na dahilan ng kaniyang madalas na pagliban sa klase. Hindi mo kasi mararamdaman na malubha na pala ang kalagayan ng puso niya dahil isa siya sa aktibo sa klase.

Siya ang lider sa klase ko. Kaya niyang patahimikin at pasunurin ang apatnapung mga kaklase niya na hindi gumagamit ng pananakot at galit. Isa siya sa mga hinahangaan ng lahat, mapa-guro man o kaklase niya, pagdating sa disiplina sa klase. Hindi mo mapapansin na absent pala ang guro nila dahil sa payapang hatid niya sa klase kapag lumiban ang guro.

Hindi mahirap maibigan si Consulta. Tumatatak siya sa lahat, pagtatak sa mabuting paraan. Maaasahan. Masasandalan. Mapayapa. Magiliw. At higit sa lahat, may dulot na ligaya sa kahit na kanino. Ni hindi ko nakitang malungkot ang batang ‘yun. Lagi siyang nakangiti.

Lalo ko pa siyang hinangaan nang makita ko kung paano niya alalayan ang kaklase nilang may espesyal na pangangailangan. Sa lahat ng gawain at aralin ay nakasubaybay siya sa kaklase nilang ‘yun, kahit walang humihingi sa kanya na gawin niya ‘yun. Hindi niya lang alam kung gaano ako humahanga sa tuwing napapansin ko siya sa pagtulong sa kaklase niyang ‘yun.

Sobra akong naapektuhan at hindi ko alam kung paano haharapin ang buong araw. Kada paglingon ko sa silya niya ay nakikita ko ang mga ngiti niya at nakikita ko ang paglingon niya sa kaklase niyang inaalalayan niya. Ang hirap pala.

Noong lumaon ay nalaman ko na rin ang tunay na kwento sa likod ng pagkawala niya. May sakit siya sa puso. Dinala siya sa ospital kagabi at doon na rin niya huling nasilayan ang mundong kumupkop sa kanya ng labindalawang taon.

Ganun din pala ang sinapit ng kuya niya na pumanaw iilang taon na rin ang nakalipas. Bigla ko tuloy naisip kung gaano na lamang kasakit sa mga magulang niya ang paglisan nilang magkapatid sa murang edad.

Panghihinayang. Malungkot, oo, pero hindi ako nanghihinayang sa pagkawala ni Consulta. Naalala ko noong namatay ang tatay ko, hinding-hindi ko malilimutan ang sinabi sa akin ng isang pastor;

Maaari namang namatay ang ama mo noong siya ay isang taong gulang pa lang, maaaring noong binata siya o noong bago siya mag-asawa, pero hindi, nabuhay ng limampu’t pitong taon ang ama mo at kaakibat nun ang buhay ninyong tatlong magkakapatid…

Labindalawang taon. Marahil maiksi ito para sa ilan ngunit naniniwala akong hanggang doon na lamang ang misyon ni Consulta. Hindi man siya nabuhay ng mas matagal pa ngunit nagawa niyang maging makabuluhan ang ibinigay sa kanyang panahon upang makapagdulot ng kabutihan sa maraming tao.

Hindi ko buburahin ang pangalan niya sa class record ko. Tatawagin ko pa rin siya kapag nagro-roll call ako. Isa siyang magiging alaala ng isang taong may busilak na puso. Puso. Ang pusong naging mitsa rin ng buhay niya.

Salamat Consulta. Mas marami akong natutunan sa'yo kaysa ang ikaw sa akin...