Eh Bakit Hindi?!

Madalas, kapag tinatanong ako ng mga kakilala ko (o kahit nung mga hindi) kung ano at saan ako nagta-trabaho eto ang kanilang mga reaksyon;

Ah... Talaga?

Ay, sayang naman nasa bangko ka na dati.

Bakit nag-Teacher ka?

Ganun? Bakit?!

Nung una, sinusubukan ko pa na mag-explain sa kanila kung bakit pero nung huli napagod na ako. Naisip ko, Eh bakit nga ba ako nage-explain? Hindi ko alam pero may kadikit na gulat kapag nalalaman nila na ako ay nagtuturo sa isang pampublikong paaralan. Bibihira lang talaga (mga tatlo sila) ang pumupuri at natutuwa para sa aking napiling propesyon.

Bago ako naging isang guro, ako ay naging isang teller sa bangko. Tumagal din ako ng 17 na buwan sa bangko. Hanggang sa paggising ko na lang isang umaga eh ayoko na talagang magtrabaho sa bangko. Hindi ko alam pero ayoko na talaga. Bakit? Dahil siguro sa naging routine na ang lahat sa akin. 'Yung tipong 'pag gising ko tuwing umaga ay alam ko na ang gagawin ko sa buong araw. Alam ko na ang mangyayari at puwedeng mangyari sa araw na 'yun. Dahil din siguro sa hindi na ako masaya sa ruta ko araw-araw. Dahil sa hindi ko siguro naramdaman na para sa akin ang ganung propesyon. O baka dahil din siguro sa ayoko lang. Ayoko na lang talaga. Andun ako sa teller's cage ko at tinitignan ko ang lahat ng pera, cheke, computer at kung anu-ano pa nang sinabi ko sa sarili ko na ayoko na talaga.

Kinabukasan, nag-file na ako ng resignation. Eh meron daw isang buwan na effectivity 'yun bago ako bigyan ng clearance. Buti na lang, may 16 days na leave pa ako kaya 'yun ang ginamit ko nung mga huling araw ko. Bumigat din naman ang puso ko sa pag-alis ko. Nalungkot ako dahil maiiwan ko ang mga naging kaibigan ko sa mundong ginalawan ko sa higit na isang taon (at ang mga regalo ng mga kliyente 'pag pasko) pero kailangan ko na talagang umeskapo. 

Pinag-aral ulit ako ng aking ina at siya na rin ang nag-desisyon na pagtuturo ang tahakin ko. Noong mga panahong iyon ay wala naman talaga akong balak na mag-aral pero sinabi niya na hindi daw nawawalan ng trabaho ang mga guro. Kaya itinuloy ko. Sa totoo lang, hindi ko rin naman kasi alam ang gusto ko. Masuwerte ang mga batang ipinanganak na alam na nila ang gusto nila sa buhay nila. Isa ako sa mga taong nagpapaagos sa takbo ng panahon. Kung saan mapadpad ay saka lamang ako magde-desisyon kung mananatili o magpapatangay. Hindi madali maging ganun pero tinanggap ko na ganun lang talaga ako. 


Natapos ko ang ikalawang kurso ko sa loob ng isang taon lang, masuwerte ako sa mga magulang ko na sinuportahan ako kahit 24-anyos na ako at dapat ay may maayos na akong trabaho nun. Pumasa ako sa board exams at tumambay ulit. Mga limang buwan rin ako naghanap at nagpadala ng mga resume sa mga eskwelahan. Wala naman akong mga tawag na nakuha mula sa kanila. Dahil siguro sa kalagitnaan na ng pasukan nung panahon na 'yun at sino naman kaya ang aalis sa trabaho ng biglaan para palitan ko. 'Di pa rin nawalan ng pag-asa ang nanay ko. Wala akong narinig na sumbat mula sa kanya. Lagi niya lang akong sinusuportahan sa paghahanap ko ng trabaho. 


Hanggang sa may nagbanggit na bakit hindi ako sumubok sa public school. At ika nga nila, the rest is history...


Mahirap makapasok sa public school. Para kang sumusuot sa kung anumang masikip na bagay o lugar. 'Yun ang hindi ko maintindihan hanggang noong nakapasok na ako sa public school. Eto ang iilan sa mga bentahe ng pagpasok sa public school;

6 hours lang ang official time kada araw - mga 3 to 4 hours lang ang teaching hours dun.

Kapag sinuspende ang klase (bagyo, lindol, kudeta, at kung ano pa) 

ay may bayad ang buong araw na 'yun.

Walang amo na laging nakabantay sa'yo habang nagtatrabaho.
May sahod kapag summer vacation at 'di required na pumunta ka sa eskwelahan.
Araw-araw ay mga bagets ang kasama kaya feeling bata ka din.

Pero kaakibat ng mga bentahe na 'yan ay ang mga hamon na kailangang harapin. Parang malayo sa realidad ang mga ito pero hindi pala talaga O.A. ang mga nakikita ko dati sa T.V. na kakulangan sa mga paaralan. Totoo pala talaga. Totoong may kakulangan. Totoong isang hamon ang pagpasok ko sa public school. Kaya pala nung na-interview ako nung Principal tinanong niya kung kakayanin ko ba daw ang pagtuturo sa public school at ang walang kagatol-gatol na sagot ko ay "Yes ma'am!". Pagkatapos nun ay sinabi niya na mahihirapan daw ako dahil galing daw ako ng private school simula Kinder hanggang High School. Sabi ko naman ay sa state university naman ako nag-aral nung College. Magkaiba daw 'yun. 


At totoo nga. Iba nga. Ibang-ibang-iba nga talaga.


Nung unang araw ng pagpasok ko, ang akala ko'y may "proper" training na magsa-shadow teaching muna ako sa eskwelahan. Mali pala ako. Ganito ang nangyari sa unang beses na pag-uusap namin ng head teacher/immediate supervisor ko sa MAPEH;

O, eto yung teaching guide mo, eto na rin 'yung schedule mo. 1st year at 4th year ang hawak mo. 6:00 a.m. to 12:10 p.m. ang official time mo everyday. Tignan mo na lang 'yung mga vacant hours mo tapos dun ka gagawa ng mga visual aids mo. May advisory class ka nga rin pala, 1st year section Chico. Papahiramin rin kita ng mga libro na magagamit mo pero try mo mag-produce ng sarili mo para mas maganda. Walang aklat ang mga bata sa M.A.P.E.H. kaya ikaw na dumiskarte kung paano ang gagawin mo dun. Pwede ka na magturo ngayon kasi walang teacher 'yung mga bata, ay kaya lang bukas na lang para makapaghanda ka. 'Yun na muna siguro, may tanong ka pa ba? Ay last na, wag ka munang ngumiti sa mga estudyante mo sa unang linggo mo ng pagtuturo. Basta 'wag na muna.

May halong kaba, gulat at excitement ang naramdaman ko habang sinasabi niya 'yun. Parang komersyal ng Diatabs. Ang daming impormasyon at 'di ako binigyan ng oras para mag-react man lang. Gusto kong sabihin na bago lang akong teacher sa public school, ang malupit pa dun eh bago pa lamang akong teacher, period. 'Di ko pa alam ang takbo sa klasrum. 'Di ko pa alam kung anong klaseng guro ako. Wala ba man lang 1-week training o kung anuman? Wala. Walang wala.


Nung gabing iyon, imbes na magbasa ako ng libro na ibinigay sa akin eh pumunta ako ng mall. Bumili ako ng sapatos (dahil wala ako nun) at damit na sa tingin ko ay katanggap-tanggap bilang ako ay isang guro na. Bumili rin ako ng school supplies ko. Hindi ko na binasa ang guide at aklat. 


Sa unang araw ng aking pagtuturo ay parang naramdaman ko din ang pakiramdam ng isang 1st year high school na pumasok sa bagong eskwelahan. Bago ang mga taong makakasalamuha. Bago ang paligid. Bago ang lahat. Basta bago. Lahat ng makakasalubong ay ngingitian. Kulang na lang ay dikitan ko ng nakangiting maskara ang bibig ko. Isipin mo, kinakabahan ka na sa pagpasok mo tapos may bago kang suot na sapatos at kailangan mo pang ngitian at mag Good Morning sa lahat ng kaguruan, eh halos 200 kaya ang mga guro dun. 

Alas-sais ng umaga ang pasok ko ngunit 5:45 a.m. eh nandun na ako. 'Di ko alam kung saan ako pupunta dahil 'di sinabi sa akin ng head teacher ko kung saang faculty room ako maglalagi. Hinanap ko ang unang klase ko sa araw na 'yun at inantay ang mga estudyante sa labas ng kwarto nila. 


4th year ang unang klase ko at dahil sa sadyang hindi ako matangkad ay dinadaanan ako ng mga bata at inaakala siguro nila na ate lang ako ng kaklase nila dahil 'pag nabubunggo nila ako ay "Sorry Ate" ang binabanggit nila. Nag-bell na kasi kaya sila nagtatakbuhan. 6:10 na pero wala pa sa kalahati ang mga estudyante. Pumasok na ako sa loob at laking gulat nila na ako pala ang guro nila. Makikita mo sa mukha nila. Eh bakit nga ba hindi eh 'yung iba ay mas matatanda pa sa akin. Ginawa ko lang ang binilin ng head teacher ko sa akin na 'wag muna akong ngumiti. Magpaka-Lady Gaga muna, 'Poker face'. Pero iba talaga. Ibang-iba 'pag ikaw na ang guro. Naaalala ko pa dati na isa ako sa pinaka-maingay sa klase pero ngayon ay ako na ang guro at ayoko makarinig ng kahit na bulong lamang. Nasisira ang konsentrasyon ko sa pagtuturo. Ngayon naintindihan ko na ang mga guro ko dati at kung bakit may listahan ng Noisy, Standing at NIPS. Kaya pala nung nabanggit ko sa isang propesor ko ang kinalalagyan ko ngayon eh isa lang ang nasabi niya, "Ang bilis ng balik ng karma noh Carla?". Salamat Binibining Joson, pinalakas mo ang loob ko sa  mga sinabi mong 'yun.


Halos tatlong taon na noong nangyari 'yun pero klaro pa ang lahat sa akin. Ngayon ay tinatawanan ko na lang lahat 'yun. Ngayon eh sanay na sanay na ako. Alam ko na ang dapat at hindi dapat gawin sa iba't-ibang sitwasyon. Natutunan ko na kung paano didisiplinahin ang mga bata sa pamamagitan ng titig lamang. Walang kasamang pagbabanta o pananakot. Titig lang. 


Eh bakit nga ba hindi ako magtuturo? Bukod sa isang napaka-huwarang trabaho nito ay marami akong natututunan araw-araw. At sa totoo lang talaga, mas marami pa akong natututunan sa mga estudyante kaysa sa sila sa akin. Biruin mo nga naman, 40-45 na estudyante kada kwarto, mga 5 kwarto kada araw. Ilang mga indibidwal ang nakakasalamuha ko araw-araw. Ilang hinaing at kwento pag-ibig ang naririnig ko sa mga batang 'yun. At 'di rin ako makapaniwala na magsasabi ako ng, Maiintindihan 'nyo rin ako pagtanda 'nyo.


Masaya na mahirap. Parang ang buhay lang natin. Hindi sa lahat ng oras ay kalma ang buhay. May mga hamon na haharapin araw-araw.


Natutuwa rin ako sa katotohanan na parte ako ng buhay ng mga kabataang ito. Sampung buwan ko silang kapiling sa loob ng isang taon. Mas mahaba pa ang oras na kasama ko sila sa isang araw kaysa sa mga magulang nila. Isang malaking pribilehiyo na nga siguro ang mahawakan mo kahit sandali lang ang buhay at pangarap ng mga kabataang ito. Kahit ilang buwan o panahon lang. Malaking  bagay na sa akin 'yun.


'Di ko alam kung habambuhay akong mananatili sa kinalalagyan ko pero sa ngayon, ok na ko. Ngayon lang ako tumagal sa isang bagay na nagpatangay lamang ako. Na hindi ko inakala na magugustuhan at mamahalin ko rin pala. At bakit nga ba hindi? Bakit nga ba?