Don't Talk to Strangers

Miss Pinoy ka?!

(Nagulat ako... Lumingon... Hinanap kung saan nanggaling ang boses. 

Nakita ko siya at nagkatitigan kami.)

Pinoy ka no?

(Inisip ko kung sasagot ba ako o hindi...) 

Oo, Paano mo nalaman?

Eh kasi nung tinanong mo ako nag-English ka, 

madalas kapag ganun Pinoy eh. Kaya tinanong kita.

Ay talaga? Ang galing, ikaw pa lang ang unang Pinoy na nakita at nakausap ko dito...

******

It was my fourth day in Penang, Malaysia that time. I've seen so many different nationalities, heard many languages and mistaken for being a local. But never did I see any Filipino around Penang. Kunsabagay, ang hirap din dahil medyo magkakahawig talaga ang mga Asians. Ang inaabangan kong moment eh 'yung may sisigaw sa akin ng "Kabayan!" - pero wala. 

After the first day of my Penang-by-foot trip, it was time to go home for me so I went to the KOMTAR bus station and there was a long queue. I asked a lady if I was on the right line, she said yes. I went in the bus and settled myself on one of the "holding bars" (seats were very few). After a few minutes someone shouted and that was our conversation.

Ate Gina - "Lolo, Karen po..." 

She's ate Gina. Matagal na daw siya sa Penang, Malaysia. Two years to be exact. Nanny siya ng mga expats na British. She's from Sagay City in Negros Occidental at hindi pa siya nagbabakasyon ever sa Pilipinas simula nung umalis siya. Dalaga pa siya at patuloy na umaasa. Hindi siya nag - give up sa pag-ibig kahit ilang beses na siya nabigo - naks! Pero this time, ang gusto naman daw niya eh ibang lahi bukod sa Pinoy. Maayos naman daw ang kalagayan niya sa amo niya. Pinapayagan pa nga daw siya mag day off katulad nung araw na 'yun (Sunday nun). Wala naman daw mga pananakit na nagaganap mula sa kaniyang mga amo. At pinapayagan pa siyang mag-sideline sa ibang bahay - bongga ang mga expats na 'yun! Mukha naman siyang happy at excited dahil ang daldal niya - nadaig niya ako sa puntong 'yun. After ng interview portion ko sa kanya eh ako naman ang tinanong niya.


Tinanong niya kung bakit ako andun. Tinanong niya kung naghahanap ba ako ng work o wala lang. Tinanong niya kung kamusta na ang Pilipinas, ang presidente at ang PInoy in general. Tinanong niya ang pangalan ko, edad, trabaho sa Pilipinas at kung anu-ano pa - akala ko pati suking tindahan tatanungin niya eh. May mga bilin din siya sa mga lugar na pupuntahan ko sa Penang at sa mga tao in general. Ang dami niyang tanong at ang dami niyang kwento. Ramdam ko ang excitement niya. Ang ingay lang talaga namin sa bus. Actually, I trust people easily pero I self-edit sometimes. 

Marami siyang kwento tungkol sa mga kababayan natin abroad. Tungkol sa buhay OFW. Meron silang lugar na pinupuntahan kada Linggo at doon sila nagku-kwentuhan at doon nauubos ang buong araw nila. Masaya raw silang mga Pinoy lalo na kapag magkakasama. Pero marami rin siyang mga dinetalyeng 'di magandang ugali ng mga Pinoy (base sa mga nakasama niya). Ang inggit at pakikiapid ang tumatak sa akin. Nakinig lang ako sa mga kwento niya. Tumatango ako madalas pero hinayaan ko lang siya. Noon lang kami nagkita at nagkakilala pero ang 45 na minutong biyahe (dahil sa trapik) ay hindi ko napansin dahil sa mga kwento niya. Kahit nakatayo pa kami pareho. Sa ilang minutong 'yun hinayaan ko lang siyang magkwento ng mga nararamdaman niya ukol sa buhay OFW. 

Alam kong hindi ko maiintindihan ang isang bagay hangga't hindi ko mararanasan ito. Maaaring ilang porsyento lamang ang kwento niya sa totoong nangyayari at nararanasan niya. Ganunpaman, binigyan niya ako ng isang silip sa buhay nila. Sa buhay ng mga tinatawag nating "Bagong Bayani" (nung elementary ako nauso 'yang bansag na 'yan - hanggang ngayon 'yan pa rin ba?). I wish ate Gina the best- patuloy lang mangarap at tuparin ito. Dadating din tayong lahat diyan.

Pag-uwi ko ay ikinuwento ko sa tita at nanay ko ang naganap. Ang nasabi lang ng tita ko ay, "Di ba ang sabi ko sa'yo, Don't talk to strangers..."

Ikaw? Anong kwentong OFW mo?